Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Skarżysku-Kamiennej

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 września 2016 r.

Sąd Rejonowy w Skarżysku-Kamiennej, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Marcin Szewczyk

Protokolant: Kamila Kowalik

z udziałem prokuratora Prokuratury Rejonowej w Skarżysku-Kamiennej M. K. (1)

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 9 sierpnia 2016 r. i 30 sierpnia 2016 r.

sprawy P. P. (1)

syna J., I. z domu B., urodzonego (...) w miejscowości K.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 20 sierpnia 2015 r. w S. w ruchu lądowym na drodze publicznej prowadził pojazd mechaniczny marki B. o nr rej. (...), czym nie zastosował się do: środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 7 miesięcy, orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Kielcach, sygn. XI W 5417/14, z dnia 23 kwietnia 2015 r., środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres lat 4, orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Kielcach, sygn. XII K 895/07, z dnia 13 sierpnia 2007 r. oraz decyzji Prezydenta Miasta K. z dnia 30 czerwca 2014 r., znak (...).5430.1.235.2014.AP i z dnia 30 lipca 2015 r., znak (...).5430.1.202.2015.MZ o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach z art. 64 § 1 k.k., tj. w ciągu 5 lat po odbyciu łącznie co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne – przestępstwo z art. 178a § 1 k.k., za które został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Kielcach, sygn. II K 153/05, z dnia 29 kwietnia 2005 r.

tj. o czyn z art. 244 k.k. i art. 180a k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k. w związku z art. 64 § 1 k.k.,

I.  oskarżonego P. P. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu stanowiącego przestępstwo z art. 244 k.k. i art. 180a k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata G. M. kwotę (...),84 (jeden tysiąc dwieście trzydzieści dziewięć 84/100) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu, w tym 23% podatku VAT,

III.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego w całości od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, którymi obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Wyrokiem z 13 sierpnia 2007 roku Sądu Rejonowego w Kielcach, w sprawie XII K 895/07, uznano P. P. (1) winnym popełnienia występku z art. 178a § 2 k.k. i wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, jak również zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych przez okres 4 lat. Wyrok uprawomocnił się 21 sierpnia 2007 roku.

Z kolei w dniu 23 kwietnia 2015 roku Sąd Rejonowy w Kielcach, w sprawie XI W 5417/14, uznał P. P. (1) winnym popełnienia wykroczeń z art. 87 § 1 i 94 § 1 k.w., za co orzekł wobec niego karę 700 złotych grzywny oraz zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres siedmiu miesięcy. Wyrok uprawomocnił się 26 maja 2015 roku.

Decyzjami z 30 czerwca 2014 roku i 30 lipca 2015 roku Prezydent Miasta K. w związku z orzeczeniem wymienionych środków karnych cofnął P. P. (1) uprawnienia do prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

Oskarżony od 4 stycznia 2008 roku do 9 kwietnia 2014 roku oraz od 3 lipca 2014 roku do 25 sierpnia 2014 roku przebywał w jednostce penitencjarnej, gdzie odbywał kary pozbawienia wolności w innych sprawach.

W dniu 20 sierpnia 2015 roku P. P. (1), mimo obowiązywania orzeczonych wobec niego zakazów i wbrew wydanym decyzjom administracyjnym, na drodze krajowej nr (...) prowadził pojazd marki B. o nr rej. (...).

O godzinie 14:05 funkcjonariusze policji zatrzymali samochód do kontroli drogowej. Policjanci ustalili, że oskarżony nie powinien kierować autem, gdyż posiada dwa aktywne zakazy prowadzenia pojazdów mechanicznych. Okazało się również, że samochód, który prowadził P. P. (1), figuruje w bazach informatycznych, jako utracony z powodu jego przywłaszczenia.

[dowód: dane o karalności, k. 38-39; odpis wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach XII K 895/07, k. 14-20 zb. A; odpis wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach XI W 5417/14, k. 10-11 zb. A; informacja o pobytach w jednostce penitencjarnej i orzeczeniach z systemu teleinformatycznego, k. 26 zb. A akt sprawy oraz k. 47-48; odpis decyzji Prezydenta Miasta K. z dnia 30 czerwca 2014 o cofnięciu uprawnień do prowadzenia pojazdów mechanicznych, k. 29 zb. A; odpis decyzji Prezydenta Miasta K. z dnia 30 lipca 2015 o cofnięciu uprawnień do prowadzenia pojazdów mechanicznych, k. 33. zb. A; pismo z U.M. K. z dnia 21 września 2015 roku, k. 12-13 zb. A; zeznania świadka M. S. (1), k. 1-2 zb. B; zeznania świadka S. W., k. 7-8 zb. B]

P. P. (1) urodził się (...) w K., posiada wykształcenie zawodowe, wyuczony zawód stolarz, przed osadzeniem zatrudniony był jako ochroniarz, osiągał z tego tytułu dochód w kwocie 2500 zł; oskarżony nie posiada majątku, jest rozwiedziony, na utrzymaniu ma jedno dziecko w wieku 16 lat, był wielokrotnie karany m. in. z art. 178a § 1 k.k. i inne (wyrok Sądu Rejonowego w Kielcach z 29 kwietnia 2005 roku, sygn. II K 153/05 S.R.), oskarżony nie leczył się psychiatrycznie.

[dowód: wyjaśnienia oskarżonego, k. 30; dane o karalności, k. 38-39]

Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzuconego czynu.

[dowód: protokół rozprawy, k. 76v.]

Sąd zważył, co następuje.

Wyjaśnienia oskarżonego są wiarygodne, bowiem korelują ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. W świetle zeznań świadków M. S. (2) i S. W. nie ulega wątpliwości, że w dniu 15 sierpnia 2015 roku P. P. (1) na ulicy (...) w S. prowadził samochód marki B. o nr rej. (...).

Na podstawie analizy dokumentów Sąd ustalił, że w dniu 15 sierpnia 2016 roku wobec oskarżonego P. P. (2) obowiązywały dwa sądowe zakazy prowadzenia pojazdów, a ponadto aktualne były decyzje Prezydenta Miasta K. o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami.

Pierwszy ze środków karnych, o którym mowa w art. 39 pkt 3 k.k., orzeczony wyrokiem Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 13 sierpnia 2007 roku w wymiarze 4 lat, obowiązywał od 21 sierpnia 2007 roku, jednakże zgodnie z treścią art. 43 § 2a k.k. okres, na który orzeczono zakaz nie biegł w czasie odbywania przez oskarżonego kary pozbawienia wolności.

Drugi środek karny orzeczony wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2015 roku, obowiązywał oskarżonego od dnia 26 maja 2015 roku.

Nie sposób uznać, co sugerował P. P. (1), że mógł on nie wiedzieć o orzeczonych wobec niego środkach karnych i czasie ich obowiązywania. Wskazać trzeba, że oskarżony był wielokrotnie karany, w tym za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. i nawet jeżeli nie miał pewności co tego, czy orzeczone wobec niego środki karne nadal funkcjonują, powinien był to sprawdzić. Nadmienić należy, że w decyzji z dnia 30 czerwca 2014 roku, która została przesłana oskarżonemu wskazano, że zgodnie z treścią art. 43 § 2 k.k. okres, na który orzeczono zakaz, nie biegnie w czasie odbywania kary pozbawienia wolności.

W świetle powyższych okoliczności uznać należy, że wina oskarżonego nie budzi żadnych wątpliwości. Kwestią, która wymagała pogłębionej analizy, była natomiast kwalifikacja prawna czynu, którego dopuścił się P. P. (1).

Przypomnieć należy, że na mocy ustawy z dnia 20 marca 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 541) wprowadzono do Kodeksu karnego artykuł 180a. W przepisie tym spenalizowano prowadzenie pojazdu mechanicznego na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu przez osobę niestosującą się w ten sposób do decyzji właściwego organu o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami.

Zagadnieniem spornym jest relacja wymienionego przepisu do normy zlokalizowanej w art. 244 k.k. W literaturze niektórzy z autorów przyjmują, że w razie prowadzenia pojazdu mechanicznego, co do prowadzenia którego uprawnienia objęte są zakazem sądowym i decyzją administracyjną dochodzi do wypełnienia znamion występków z art. 180a i 244 k.k. Jest do jednak pozorny zbieg przepisów ustawy, gdyż pierwszy z nich zostanie wyłączony na mocy zasady specjalności. Przepisem szczególnym w tej konfiguracji jest art. 244 k.k., gdyż dotyczy on jedynie naruszenia orzeczonego przez sąd zakazu prowadzenia pojazdów, a więc jedynej przyczyny cofnięcia uprawnień, podczas gdy art. 180a k.k. ma szerszy zakres, bowiem obejmuje również inne przypadki cofnięcia uprawnień (por. R.A. Stefański, Komentarz do art. 180a k.k., teza 17, w: R. A. Stefański (red .) Kodeks karny. Komentarz . Wydawnictwo C. H. Beck, Warszawa 2015.; zob. także: W. Zontek, Zmiany w części szczególnej kodeksu karnego, w: W. Wróbel (red.), Nowelizacja prawa karnego 2015. Komentarz, Kraków 2015, teza 16.14).

Inni autorzy twierdzą z kolei, że omawiane przepisy pozostają ze sobą w zbiegu realnym i w sytuacji, gdy sprawca popełnił czyn z art. 180a k.k. w czasie trwania zakazu prowadzenia pojazdów z art. 42 k.k. i zakaz ten obejmuje pojazd, jakim kierował sprawca, oba te przepisy powinny znaleźć się w kwalifikacji prawnej czynu (por. M. Budyn-Kulik, Komentarz do art. 180a Kodeksu karnego, teza 8, w: M. Mozgawa (red.), Komentarz. LEX/el. 2016; R. Hałas, Komentarz do art. 180a Kodeksu karnego, teza 8, w: A. Grześkowiak (red.), K. Wiak (red.), Kodeks karny. Komentarz, Legalis 2016; S. Joachimiak, Regulacja art. 180a k.k. i jego relacje do innych przepisów przewidujących odpowiedzialność karną za prowadzenie pojazdu bez wymaganych uprawnień, Paragraf na Drodze 2016 nr 1, s. 9 i nast.).

Podobne rozbieżności występują w judykaturze. W wyroku z 14 stycznia 2016 roku, w sprawie II K 481/15, tutejszy Sąd uznał, że przepis art. 244 k.k. jest normą szczególną względem art. 244 k.k. Inne Sądy przyjmują z kolei, że wymienione przepisy pozostają w zbiegu realnym (por. wyrok Sądu Rejonowego w Łukowie z 28 czerwca 2016 r., II K 1037/15; http://orzeczenia.lukow.sr.gov.pl/; wyrok Sądu Rejonowego w dla W. we W. z 13 kwietnia 2016 r., LEX nr 2081656; wyrok Sądu Rejonowego w Brzesku z 21 stycznia 2016 r., II K 771/15, LEX nr 2018123).

Wskazać należy, że powszechnie przyjmuje się, że w przypadku zbiegu przepisów ustawy należy ustalić, czy stosunek merytoryczny pomiędzy pozostającymi w zbiegu typami przestępstw jest tego rodzaju, że zakwalifikowanie czynu z jednego przepisu odda całą zawartość kryminalną, czy też konieczne jest do tego powołanie kilku pozostających w zbiegu przepisów.

Uwzględniając powyższe uwarunkowania, rozróżnia się rzeczywisty i pozorny zbieg przepisów ustawy. Pierwszy z nich zachodzi wówczas, gdy sprawca jednym czynem naruszył co najmniej dwa przepisy ustawy określające typy przestępstw i w związku z tym nie można przeprowadzić redukcji wielości ocen do jednego przepisu (por. W. Wolter, Nauka o przestępstwie, Warszawa 1973, s. 337).

Pozorny zbieg ma miejsce, gdy na podstawie odpowiednich reguł (specjalności, konsumpcji i subsydiarności) została wyłączona możliwość dokonania wielości ocen prawnokarnych tego samego czynu (por. A. Spotowski, Pomijalny (pozorny) zbieg przepisów ustawy i przestępstw, Warszawa 1976, s. 53 i nast.).

Aby ocenić, w jakiej relacji pozostają do siebie art. 180a i 244 k.k., należy w pierwszej kolejności ustalić, czy wskazane dyrektywy wykluczają łączne stosowanie wymienionych przepisów co do tego samego czynu.

Podnieść należy, że reguła subsydiarności ma zastosowanie wówczas, gdy pomiędzy zbiegającymi się przepisami zachodzi taki stosunek merytoryczny, że zastosowanie jednego z nich (pomocniczego) wchodzi w rachubę wtedy, gdy nie stosuje się przepisu drugiego (pierwotnego). Relacja taka występuje przeważnie w przypadkach ściśle wskazanych w ustawie (por. art. 231 § 4 k.k.). Nadmienić należy, że w doktrynie wyróżnia się także tzw. „subsydiarność milczącą”, która występuje np.: między przepisami określającymi formę stadialną a przepisami, które definiują bardziej zaawansowane formy popełnienia czynu zabronionego. Reguła ta znajdzie również zastosowanie w wypadku zbiegu przepisów określających narażenie dobra na niebezpieczeństwo i naruszenie tego samego dobra (por. A. Zoll, Komentarz do art. 11 Kodeksu karnego, teza 16, w: A. Zoll (red.), Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz, LEX/el. 2012).

Mając na względzie powyższe uwagi uznać należy, że reguła subsydiarności nie może być przydatna w określeniu relacji art. 180a i 244 k.k.

Dyrektywa specjalności polega z kolei na wyłączeniu stosowania przepisu ogólnego przez przepis szczególny, który poza znamionami przestępstwa podstawowego zawiera znamiona opisujące bardziej szczegółowo określony rodzaj przestępstwa. Taki stosunek istnieje szczególnie pomiędzy typem czynu zabronionego o charakterze zasadniczym i korespondującymi z nim typami zmodyfikowanymi. Przykładowo typ zabójstwa określony w art. 148 § 1 k.k. jest typem ogólnym (zakresowo nadrzędnym) w stosunku do typów zabójstw określonych w art. 148 § 4, art. 149, 150 k.k., które mają charakter szczegółowy (zakresowo podrzędny) w stosunku do typu z art. 148 § 1 k.k.

Reguła konsumpcji ma natomiast zastosowanie wówczas, gdy stosunek pomiędzy przepisami określającymi typy czynów zabronionych pozostającymi w zbiegu jest tego rodzaju, że zakwalifikowanie zachowania z jednego ze zbiegających się przepisów czyni zbędnym, z punktu widzenia potrzeby oddania zawartości kryminalnej, kwalifikowanie z drugiego przepisu (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z 9 kwietnia 2008 r., V KK 301/07, LEX nr 398555).

Wskazać należy, że różnica pomiędzy regułą specjalności a subsydiarności dotyczy częstotliwości, z jaką występują pokrywające się zakresy znamion. Przy regule specjalności ma to miejsce a priori w każdym przypadku, natomiast przy regule konsumpcji pochłanianie jednego typu przestępstwa przez inny, mający szerszy zakres znamion, ma charakter typowy, występuje zazwyczaj, ale nie zawsze (por. W. Wolter, Reguły wyłączania wielości ocen w prawie karnym, Warszawa 1961, s. 48 i nast.; L. Gardocki, Prawo karne, Warszawa 2001, s. 148-149).

Zestawiając powyższe uwagi z treścią analizowanych przepisów, stwierdzić należy, że popełnienie przestępstwa z art. 244 k.k. nie powoduje, że w każdym tego typu przypadku sprawca wypełnia znamiona występku z art. 180a k.k. Do takich sytuacji nie dojdzie, gdy sprawca w ogóle nie dysponował uprawnieniami do prowadzenia pojazdów mechanicznych, czy też dopuści się popełnienia przestępstwa po uprawomocnieniu się orzeczenia o zakazie prowadzenia pojazdów, a przed wydaniem decyzji administracyjnej w przedmiocie cofnięcia stosownych uprawnień.

Dokonując ustalenia, czy między przepisami art. 180a k.k. i 244 k.k. zachodzi zbieg rzeczywisty, należy także dokonać porównania znamion przedmiotowych obydwu z wymienionych występków. Wskazać trzeba, że art. 180a statuuje odpowiedzialność za prowadzenie pojazdu mechanicznego wbrew decyzji administracyjnej o cofnięciu uprawnień do ich prowadzenia. Drugi przepis przewiduje natomiast karę za nierespektowanie orzeczonych przez sąd zakazów, w tym prowadzenia pojazdów mechanicznych.

Uwzględniając powyższe trudno uznać, że art. 180a k.k. jest zasadniczym typem przestępstwa, a jego modyfikacją jest przepis art. 244 k.k., bowiem normy te odnoszą się do dwóch różnych zdarzeń prawnych, od których uzależniona jest odpowiedzialność sprawcy przestępstwa.

Najistotniejszym (a zarazem najłatwiejszym) kryterium pozwalającym na ustalenie stosunku określonych przepisów jest analiza dóbr prawnych, które podlegają ochronie (por. A. Rybak: O istocie kumulatywnej kwalifikacji przepisów ustawy, Palestra 1999, nr 9-10, s. 49). W przypadku art. 244 k.k. przedmiotem chronionym jest prawidłowe funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości poprzez zapewnienie wykonywania orzeczeń sądów (por. J. Piórkowska-Flieger, Komentarz do art. 244 k.k., teza 2 w: Kodeks karny. Komentarz, T. Bojarski (red.), LEX/el. 2016), zaś dla art. 180a k.k., prócz pierwszoplanowego: bezpieczeństwa w komunikacji, dobrem chronionym będzie porządek publiczny i działalność organów administracji publicznej (por. M. Budyn-Kulik, Komentarz do art. 180a Kodeksu karnego, teza 3, w: Kodeks karny. M. Mozgawy (red.), LEX/el. 2016).

Z powyższych względów nie można zgodzić się ze stanowiskiem, iż omawiane przepisy pozostają względem siebie w relacji lex specialis derogat legi generali, bowiem jak wykazano, zachodzi między nimi stosunek krzyżowania (interferencji). Nie ma również podstaw do uznania, że zakwalifikowanie zachowania sprawcy jako przestępstwa z art. 244 k.k. czyni zbędnym, podanie w kwalifikacji prawnej art. 180a k.k., gdyż z punktu widzenia potrzeby oddania całości zawartości kryminalnej czynu jest to nieodzowne.

Nadmienić należy, że przyjęciu realnego zbiegu przepisów ustawy nie sprzeciwiają się także racje polityczno-kryminalne. Zasadnym jest bowiem, by sprawca, który nie respektuje zakazu sądu oraz wydanej decyzji administracyjnej podlegał surowszej odpowiedzialności karnej od kierującego, który wypełnił swoim zachowaniem jedynie znamiona przestępstwa z art. 244 k.k.

Mając na względzie powyższe, podzielić należy stanowisko prokuratora, który przyjął, że oskarżony wyczerpał znamiona dwóch typów przestępstw z art. 180a i 244 k.k., które pozostają ze sobą w zbiegu kumulatywnym (art. 11 § 2 k.k.).

Śledczy trafnie uznał również, że P. P. (1) popełnił zarzucane mu przestępstwo w warunkach określonych w art. 64 § 1 k.k.

Jak wynika z akt sprawy, wyrokiem Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 29 kwietnia 2005 roku oskarżony został skazany za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, objętą następnie wyrokiem łącznym w sprawie XII K 1093/08 tego samego Sądu. P. P. (3) zakończył odbywać karę łączną 3 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności w dniu 11 kwietnia 2011 roku, a zatem przed upływem 5 lat od daty popełnienia czynu będącego przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie. Wskazać należy, że przestępstwa z art. 180a i 178a k.k. są podobne, bowiem obydwa występki naruszają to samo dobro prawne, co przesądza o ich rodzajowej tożsamości (por. art. 115 § 3 k.k.).

Przechodząc do kwestii kary, wskazać należy, iż Sąd w tym względzie kierował się dyrektywami określonymi w artykule 53 § 1 k.k., bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Stopień winy i społecznej szkodliwości czynu P. P. (1) są znaczne. Oskarżony naruszył istotne dobra chronione prawem, jakimi są respektowanie orzeczeń sądów, porządku publicznego i bezpieczeństwa w komunikacji. Podsądny miał bezwzględny obowiązek powstrzymania się od czynności zakazanych wyrokami Sądów, a także nakaz stosowania się do wydanych decyzji administracyjnych. W przedmiotowej sprawie istotnym jest to, że respektowanie przez P. P. (1) wcześniejszych orzeczeń Sądów z jednej strony winno być przejawem jego posłuszeństwa wobec określonej normy prawnej i konieczności poniesienia kary, z drugiej orzeczony zakaz miał na celu zapewnienie bezpieczeństwa i porządku w ruchu lądowym poprzez wyeliminowanie oskarżonego z kręgu osób kierujących pojazdami. Podsądny działał umyślnie, nie respektując wydanych orzeczeń, miał on w planach przejechanie trasy z K. do R.. P. P. (1) działał z pełnym rozeznaniem, uświadamiając sobie, że swoim zachowaniem narusza obowiązujący porządek prawny.

Okolicznością obciążającą po stronie oskarżonego, była jego uprzednia, wielokrotna karalność za różnego rodzaju przestępstwa. Mając na względzie dotychczasowy sposób życia podsądnego, uznać należy, że jedynie kara izolacyjna może skutecznie wdrożyć go do przestrzegania porządku prawnego.

Z tych też względów Sąd wymierzył P. P. (1) 6 miesięcy pozbawienia wolności. Orzeczona sankcja jest adekwatna do stopnia jego winy i społecznej szkodliwości czynu, spełni również swe cele z zakresu prewencji generalnej.

Nadto Sąd przyznał pełnomocnikowi oskarżonego kwotę 1239,84 złotych tytułem wynagrodzenia za obronę udzieloną z urzędu. Z uwagi na nienajlepszą sytuację materialną P. P. (1) oraz perspektywę odbycia kary pozbawienia wolności został on zwolniony od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych.

Mają na uwadze wskazane okoliczności, orzeczono jak w sentencji.